Provincie Groningen

Roze behang is een essentieel punt. Een politieke prioriteit. Een must. Voor de SP wel. Absoluut. Alles, alles voor roze behang.

Waar dit over gaat? Dit gaat over Rozemarijn. Zij is 6 jaar en woont in ‘t Zandt in Noordoost Groningen. Rozemarijn wil gewoon een roze slaapkamer. Ze droomt ervan. Maar dat kan niet. De muren van haar kamertje zitten vol met scheuren. Scheuren door de aardbevingen. Elke nieuwe aardbeving betekent nieuwe scheuren. Die dan weer hersteld moeten worden. Maar volgens haar moeder helpt het niets. En nog veel beklemder vindt de moeder van Rozemarijn het dat de school van haar dochter niet veilig is.

Het is een verhaal waar Groningen vol van zit.

Het is het verhaal van boer Nijhoff die na 46 jaar huwelijk een LAT relatie heeft. Niet omdat zijn vrouw niet van hem houdt of hij niet van haar maar omdat zij niet in hun onveilig huis durft te wonen. Omdat de NAM de schade niet vergoedt blijft het huis onveilig.

Het is het verhaal van het echtpaar Gubbels van 67 die gewoon met pensioen willen. Maar dat niet kunnen omdat hun winkel en hun huis door de aardbevingen zeer ernstig beschadigd zijn. De winkel had het pensioen moeten zijn, die is nu misschien wel onverkoopbaar. Bij de deur staat een koffertje. Voor als de grote beving komt.

Het is het verhaal van 100.000 mensen die schade hebben door gaswinning. Scheuren in hun huis en scheuren in hun ziel. Overal schade en overal gevechten. Want de NAM, in bezit van Shell en Exxon Mobile, vergoedt niet zomaar. Ze traineert. Schade zou komen door mollen. Doordat inwoners te hard met de deuren slaan. Doordat de tractor in de schuur was geparkeerd.

En de politiek? Die houdt de gaswinning nog steeds op een onveilig hoog niveau. Ze grijpt niet radicaal in in de schadeafhandeling maar bewapent Groningers in hun strijd. Gevolg is geen oplossing maar een loopgravenoorlog. Groningers moeten vaak jaren strijden met de NAM om hun recht te halen.

Inwoners worden in de steek gelaten door de NAM en de politiek. Of zoals een Groninger treffend zei: "We raken dubbel ontheemd. We raken niet alleen ons veilige thuis kwijt, we worden ook door onze eigen overheid in de steek gelaten.”

Maar Groningers vechten terug. Ze winnen van gasgiganten. Rozemarijn van 6 kwam met 4999 anderen in actie en demonstreerde met een fakkel op de Vismarkt in Groningen. Een halvering van de gaswinning werd door Groningers zelf afgedwongen bij de rechter. Langzaam winnen wij in plaats van de NAM.

Maar nog lang niet genoeg.

Rozemarijn droomt van een roze kamer. Ik droom inmiddels van een roze kamer. Stel dat Rozemarijn 18 is en ze kijkt terug op deze periode. Dan moet dat geen herinnering zijn van een almachtige NAM en een afwezige overheid. Dan moet dat een herinnering zijn van na een periode van ellende een periode van een nieuw begin. Waarin veiligheid voorop werd gezet. Waarin schade snel, goed en ruimhartig werd hersteld. Waarin de school werd verstevigd of er een nieuwe betere voor terug kwam. Waarin fors werd geïnvesteerd in het dorp en in de economie. Waarin inwoners weer zeggenschap kregen over hun leven en omgeving. Waarin Rozemarijn haar roze kamer kreeg. Van ontheemding naar er weer toe doen.

Dat kan alleen als de overheid nu radicaal ingrijpt. We kunnen niet meer voorkomen dat er nog nieuwe aardbevingen komen. We kunnen er wel voor zorgen dat we alles maar dan ook alles op alles zetten om veiligheid voorop te zetten. Om te zorgen dat wat boven de grond leeft eindelijk belangrijker is dan wat eronder zit. Mensen boven winst betekent de gaswinning nu terugbrengen tot 12 miljard kuub per jaar. Multinationals Shell en ExxonMobile gaan de schadeafhandeling, versterking en onderzoek nooit goed regelen. Dus moet de overheid ze die taken afnemen. Er moet een een onafhankelijk fonds komen waaruit schade wordt betaald.

Het kan. Nu is het een kwestie van doen. Stem voor roze behang.