De tijd is verlamd
De tijd is verlamd
De tijd is verlamd
Terwijl ik kronkelend door mijn Groningerland langs velden vol koolzaad terug naar huis rijd, heb ik een vlieghoofd vol met alles wat ik zojuist heb gehoord, gezien en gevoeld.
Een vlieghoofd, zo noemde een van de bewoners in Overschild, haar hoofd dat alle kanten opging met gedachten en overpeinzingen, die menigmaal de boventoon voeren in haar leven. Een leven wat voornamelijk in het teken staat van alle ellende veroorzaakt door de gaswinning. Een bewoner van een dorp in Groningen dat tot voor kort een dorp was als zovele in Nederland. Maar wat door gasbevingsschade bijna volledig is afgebroken en opnieuw wordt opgebouwd. Niet alleen huizen en stenen worden afgebroken en opgebouwd, want een huis is meer dan een stapel stenen en een dorp meer dan een verzameling huizen.
De tentoonstelling “Ode to home” van Gus Drake geeft dit zeer rakend weer.
Terwijl ik mijn vlieghoofd probeer te ordenen en langs andere dorpen rijd, waarvan ik weet dat ook daar voor vele mensen de gevolgen van de gaswinning bijna niet te overzien zijn, denk ik terug aan wanneer ik zelf betrokken raakte bij dit ”dossier” en flitsen alle mensen die ik heb ontmoet, alle verhalen die ik heb gehoord, alle verdriet en woede die mensen met mij hebben gedeeld en ik zelf ook ervaar door mij heen.
Onder je huid kruipt de ellende en als die daar eenmaal zit, is dit onrecht niet meer los te laten.
Aangekomen bij mijn eigen huis, mijn thuis, gaat mijn vlieghoofd even terug naar toen ik zelf de sleutel kreeg van dit huis. Nu ruim acht en half jaar geleden. Ik zie mijzelf nog staan, alleen met twee jonge kinderen en een heel veel pittige persoonlijke jaren achter de rug. Toen ik dit huis kocht, wist ik het meteen, dit is mijn thuis. Hier kan ik rust vinden, een veilige en liefdevolle plek aan mijn kinderen bieden en zelf weer langzaamaan opkrabbelen. Een huis is meer dan een stapel stenen met wat ramen, het is een plek waar je je veilig moet voelen, waar rust en ruimte is om tot jezelf te komen en je te omarmen met liefde.
Wanneer door het toedoen van een ander je deze plek wordt ontnomen, verscheurt dat je. Dan ontneemt het je de mogelijkheid om herinneringen te kunnen koesteren en toekomstplannen te maken.
Dit huis past mij als een jas. Het kan dat ik op een gegeven moment kies voor een andere jas, maar dat is dan mijn eigen keus. En kan ik op mijn eigen tempo de herinneringen vol liefde meenemen naar een nieuwe plek vol mogelijkheden.
De inwoners die aan bod komen in de tentoonstelling moeten noodgedwongen hun huis verlaten en krijgen daarna ook nog met jarenlang slepende trajecten te maken voordat ze de mogelijkheid hebben om een nieuw thuis op te bouwen. Eigenlijk leven ze, en met hun vele andere Groningers, al jaren van hun leven in een schemergebied, tussen herinneringen en toekomstplannen in, tussen stilstaan en vooruitgaan in, tussen wanhoop en hoop in. Een soort tussentijd. Tijd die verlamd.
- Zie ook:
- Agnes Bakker
Reactie toevoegen