Provincie Groningen

Zoals jullie misschien wel weten, heb ik vaak iets wat tijd nodig om terug te blikken op zaken, vooral wanneer ik er emotioneel erg bij betrokken ben. Sinds vorige week woensdag voelt het alsof er iemand is overleden, alsof ik in rouw ben.

Afgelopen week was ik twee dagen in Den Haag, om live aanwezig te zijn bij het debat over Groningen. Een historisch moment in al die jaren gaswinning. Een debat dat ging over de politieke verantwoordelijkheid en over de reactie van het kabinet op het Parlementaire Enquête Rapport “Groningers boven gas” met een “Nij begun”.

Maar eigenlijk ging dit debat over veel meer dan alleen Groningen, het ging over onze democratie en hoe we om willen gaan in ons land met problemen die mensen keihard raken in hun gehele bestaan. Maar ook de vraag, wat voor waarde hechten we aan de uitkomsten van een zwaar middel zoals het inzettten van een Parlementaire Enquête Commissie? Welke bestuurlijke verantwoordelijkheden worden er genomen?

Ik had mijn van te voren “bewapend”, omdat ik wist dat het een teleurstelling kon gaan worden. Maar dat het zo’n historisch dieptepunt zal worden, dat had ik niet ingeschat. Je kunt het naïef noemen, maar ik noem het meer hoopvol zijn en vertrouwen houden in onze democratie.

Maar nu een week later, voelt mijn hele lijf en mijn hoofd alsof ik in rouw ben.

Eigenlijk kan ik er nog niet helemaal de goede woorden aan geven. Vele woorden die gezegd zijn tijdens het debat hebben mij emotioneel geraakt. Liefdevolle woorden, strijdvaardige woorden, frustrerende woorden, ontluisterende woorden, hoopvolle woorden maar ook woorden die niet uitgesproken hadden mogen worden….

Tijdens het gehele debat probeerde ik alles niet te veel binnen te laten komen om ook juist steunend te kunnen zijn voor alle inwoners uit Groningen die op de tribune zaten. Ook heb ik vooral veel “politiek interessante dingen” opgeschreven, “voor je weet maar nooit.”

Zondag luisterde ik de twee afleveringen over het debat van de podcast Naschokken van Dagblad van het Noorden terug. Hierin komt heel goed naar voren hoe vele Groningers (zo dapper dat jullie de moed opbrachten op naar Den Haag te komen of thuis te kijken!) met mij dit debat hebben ondergaan/ervaren/beleefd.

Voor mij goed om te luisteren als een stukje “rouw verwerking” om ook weer door te kunnen met de strijd, want dat zal nodig blijven voor Groningen, maar ook voor alle andere grote problemen die er spelen in dit land. En met deze onbestaanbare leider aan het roer, hebben we heel veel strijdvaardigheid, hoop en kracht nodig om dat roer van koers te wijzigen.

Aan Sandra Beckerman heb ik daarin een groot voorbeeld, haar bijdrage aan dit debat was weer fenomenaal en haar steun en strijdvaardigheid voor Groningen en Groningers is zo enorm groot. Maar die strijd kan ze niet alleen voeren, daar heeft ze ons allemaal bij nodig.

Gelukkig heb ik ook dat trotse Groningse bloed in mij, die telkens weer opstaat, knieën afklopt en denkt “kop d’r veur”.